آرمان ملی آنلاین - امروزه در هر کجا که می‌رویم یا می‌نشینیم موضوع گفت‌وگو‌ها بیشتر درباره اعتراض‌هاست که بعد ازفوت مهسا امینی به صورت اعتراض‌های خیابانی، نمود بیشتری پیدا کرد. سطح شهر هم که می‌رویم حضور یگان‌های ویژه و خودرو‌های پلیس، موتور‌ها، حرکت دسته‌جمعی پلیس و... هم خود گویای نکته مورد اشاره است. گروه‌های مختلف هم سعی کردند به شکل یا شکل‌هایی این اعتراض‌ها را نشان دهند. یکی از این گروه‌ها دانش‌آموزان هستند؛ دانش‌آموزانی که سن اکثر قریب به اتفاق‌شان زیر هجده سال تمام است و طبق شواهد عینی و فیلم‌ها وکلیپ‌های منتشره دختران اعتراض بیشتری را از خود نشان دادند. باتوجه به قانون حمایت از اطفال ونوجوانان، پیمان‌نامه جهانی حقوق کودک و سایر اسناد قانونی همه افراد زیر هجده سال تمام کودک نامیده می‌شوند و قوانین مرتبط با مشارکت سیاسی و... هم همین سن را مبنا قرار می‌دهند باید درباره این موضوع تامل بیشتری شود. ولی نکته‌ای که به نظر من به عنوان یک مددکار اجتماعی اهمیت دارد این است که در این شرایط اگر دانش‌آموزانی دستگیر شدند جای‌شان باید مدرسه باشد. در حالی که طبق مصاحبه وزیر آموزش و پرورش، برخی برای اصلاح وتربیت بروند و مداخلات روانشناسی دریافت کنند تا به شخصیت‌های ضد اجتماعی تبدیل نشوند. این درحالی است که به خوبی آگاه هستیم که هر کسی که اعتراض دارد که الزاما ضد اجتماعی نیست و ضداجتماعی هم نمی‌شود. دانش‌آموزان هم حقوقی دارند و به عنوان یکی از گروه‌های جامعه مطالباتی دارند که باید صدای شان، مطالبات‌شان، نیاز‌های‌شان و.. به‌موقع شنیده شود. من معتقدم حتی اگر دانش‌آموزانی در هر جایی خطایی کردند باید تلاش کرد به جای کانون اصلاح وتربیت در مدارس باشند ومدرسه جایی برای تربیت مجدد‌شان باشد. حال اینکه الان دانش‌آموزان را به اصلاح وتربیت ببریم که طبیعتا تاثیرات منفی آن تا پایان عمر با این فرزندان عزیزمان خواهد بود. مراقب باشیم که این دانش‌آموزان وکودکان سرمایه کشورمان هستیم و با این تصمیمات سرمایه سوزی نکنیم.