پیروزی ملی، جشن دولتی

اقلام پذیرایی و چراغانی توسط مردم و یا تشکل‌های مردمی تهیه و عرضه می‌شوند، مدارس و مراکز آموزشی و هنری و بعضی از مراکز دینی در این گونه مراسم از گردانندگان اصلی بوده و مشوق و مجری هستند. در کشور ما تا قبل از پیروزی انقلاب اسلامی و در دوران کودکی ونوجوانی من وهمسن و سال‌هایم مناسبت‌های شادمانی شور و هیجان خاصی داشتند که در اینجا سعی می‌کنم به گوشه‌ای از آنها اشاره کنم. در هر کوچه و خیابان توسط بزرگ‌ترها و در مساجد و مراکز دینی مقدمات چراغانی و برگزاری جشن‌ها فراهم می‌شدند. ما نوجوانان که بین ۱۲تا ۱۵سال سن داشتیم با هدایت و حمایت بزرگ‌ترها به نظافت کوچه و در‌ها، شست و شوی جوی‌ها و در شب و روز موعود؛ پذیرایی از حضار و مهمانان و بعد از برگزاری جشن؛ جمع آوری اقلام برگزاری و پذیرایی و نظافت منطقه به‌عهده ما بود و جشن برگزار و به‌نحو احسن به سرانجام می‌رسید.

در دهه اول پیروزی انقلاب و جشن‌های آن باز برگزاری جشن‌ها و تهیه اقلام پذیرایی و شادمانی توسط مردم و اقشار مختلف صورت می‌گرفتند. کم کم نوبت دخالت بعضی از سازمان‌ها و نهادها شد هرچند قبل از پیروزی انقلاب نیز سازمان‌ها و ادارات دولتی بخشی از هزینه‌ها را تقبل و اجرا می‌کردند و بخشی از کارکنان و شاغلین نیز بنابر مصالح شغلی و ضرورت زندگی در برگزاری‌ها شرکت می‌کردند. بعد از آغاز دهه دوم به علت زیاده روی‌های برخی از افراد که حالا در راس هرم مدیریت برخی از سازمان‌ها و ادارات دولتی و خصوصی اشخاصی قرار گرفتند گاه دست به اقدامات خیره کننده و افراط‌گرانه در جشن و چراغانی باعث عقب نشینی مردم و اقشار مختلف جامعه گردیدند. از آغاز دهه سوم به علت دخالت مراکز دولتی در تزیینات و اجرای آرایه‌های شادمانی برگزاری خالص‌ترین جشن‌های مردمی با داشتن ریشه‌های اصلی، تبدیل به دستورالعمل‌هایی اجرایی و سازمانی شدند. مردم با دیدن این مناظر علی رغم عشق‌های خالصانه به انقلاب اسلامی چه در زمان معمار کبیر(ره) و چه در دوران خلف ایشان سعی نمودند که این امانات تاریخی را به‌سلامت به‌دست صاحبان بعدی و وارثان اصلی آنها برسانند. حالا هنوز دیر نشده مدیران و مهندسین بناهای پر خیر و برکت حاضر باید با تشکیل تیم‌های نخبگان علمی و تخصصی با تهیه شرح وظایف اجرایی به حرکات سریع اقدام نمایند.

تشکیل کمیته‌های برگزاری در محلات شهرهای کلان مرکب از سازمان‌های دولتی و تشکل‌های مردمی استقرار ستادهای نظارت واجرا در مساجد و تکایا، تشکیل مراکز دینی مرکب از روحانیون مسلمان (شیعه و غیره) و دعوت از کشیشان و اسقف‌ها و خاخام‌ها برای مشارکت فعالانه در جشن‌ها می‌توانند علاوه بر الگو قرار گرفتن برای سایر ممالک و ادیان باعث رونق برنامه‌های شادمانی گردند.

*مجید ابهری

آسیب شناس